Γιατί οι Γάλλοι αντιπαθούν τόσο τον Σαρκοζί;

Οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία την Κυριακή έχουν για πολλούς Γάλλους μια μορφή άτυπου δημοψηφίσματος για την πενταετία Σαρκοζί. Από την στιγμή που ανέλαβε πρόεδρος το 2007, έγινε εμφανές ότι ήταν πιο αντιπαθητικός στους Γάλλους απ' όσο όλοι οι προκάτοχοί του στην 5η Δημοκρατία. Πρόκειται για μια αντιπάθεια που δεν έχει καμία σχέση με τις πολιτικές του. Είναι προσωπική.

Το BBC σχολιάζει ότι «όλοι οι ηγέτες αναμένουν να προκαλέσουν εχθρότητα με τις πράξεις τους. Λίγοι την προκαλούν σε τέτοιον βαθμό λόγω της προσωπικότητάς τους».

«Υπάρχει ένα παράλογο μίσος για τον Νικολά Σαρκοζί το οποίο παίζει μεγάλο ρόλο στις εκλογές αυτές», λέει ο Ζαν-Σεμπαστιέν Φερζού, αρχισυντάκτης της ειδησεογραφικής ιστοσελίδας «Atlantico». «Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι αν ρωτήσεις τον κόσμο για την μια ή την άλλη πολιτική του Σαρκοζί - αλλά δεν αναφέρεις το όνομά του - τείνουν να την υποστηρίζουν. Όμως δεν πρόκειται να τον ψηφίσουν».

Κατά τον Φερζού η «σαρκοφοβία» οφείλεται στο ότι επί χρόνια, η γαλλική δεξιά είχε παραχωρήσει την ιδεολογική δημόσια συζήτηση στην αριστερά. «Το μοναδικό επιχείρημα των δεξιών ήταν ότι αποτελούσαν καλύτερους μάνατζερ από τους αριστερούς. Μπορούσαν να διαχειριστούν τα πράγματα καλύτερα. Είχαν όμως παραδώσει τα όπλα στην μάχη των ιδεών και των αξιών». Ο Σαρκοζί έβαλε ένα τέλος σ' αυτή την «σιωπηρή συμφωνία» και «ο κόσμος τον μίσησε γι' αυτό».

Πολλοί Γάλλοι θεωρούν τον «Σαρκό» χυδαίο, φιλοχρήματο, ημι-ρατσιστή και επικίνδυνο. Ο σκηνοθέτης Ματιέ Κασοβίτς είπε πρόσφατα ότι αν ο πρόεδρος περάσει στον δεύτερο γύρο των εκλογών, η Γαλλία θα δείξει ότι είναι μια «νεοφασιστική» χώρα.

To BBC παρατηρεί ότι οι Γάλλοι ακόμη θεωρούν επιδεικτικό το ότι ο Σαρκοζί δείπνησε στο πολυτελές εστιατόριο των Ηλυσίων Πεδίων «Le Fouquet» για να γιορτάσει τη νίκη του στις εκλογές του 2007. Όταν όμως το 2002 η σύζυγος του Σοσιαλιστή υποψηφίου στις εκλογές Λιονέλ Ζοσπέν είχε πει σε ένα περιοδικό ότι ψώνιζε από ένα γκουρμέ κατάστημα τροφίμων, θεωρήθηκε αποδεκτό επειδή αποτελούσε μια σοφιστικέ επίδειξη πλούτου.

Μια άλλη ερμηνεία της «σαρκοφοβίας» δίνει ο Αντρέ Μπερκόφ, συγγραφέας του «La Chasse au Sarko» («Το κυνήγι του Σαρκό). Θεωρεί ότι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο ο κόσμος αντιπαθεί τον πρόεδρο δεν είναι «το Le Fouquet, το μπλινγκ-μπλινγκ και όλες αυτές οι ανοησίες. Είναι γιατί παραβίασε τους κανόνες του πώς πρέπει να είναι ένας πρόεδρος. Όταν ο Ντε Γκολ ίδρυσε την 5η Δημοκρατία, δημιούργησε μια προεδρία που έμοιαζε με μοναρχία. Εκτοτε όλοι οι πρόεδροι, αριστεροί και δεξιοί, ακολουθούσαν αυτή την γραμμή. Όταν όμως ήρθε ο Σαρκοζί, είπε "Δεν θέλω να είμαι βασιλιάς αλλά πολιτικός. Θέλω να είμαι σαν προπονητής ποδοσφαίρου". Και ο κόσμος τον αντιπαθεί πραγματικά γι' αυτό».

Ο Φερζού αναφέρει ότι «περισσότεροι από το 60% όσων δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν τον Σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ λένε ότι θα το κάνουν μόνο και μόνο για να ξεφορτωθούν τον Σαρκοζί».

Ο «Σαρκό» είναι αντιπαθής και στο εξωτερικό

Η Ανιές Πουαριέ, Γαλλίδα δημοσιογράφος στο Λονδίνο, αναφέρει πρόσφατη δημοσκόπηση στην οποία οι ευρωπαίοι ηγέτες επέλεξαν τον Σαρκοζί ως την πιο διάσημη προσωπικότητα αλλά ταυτόχρονα ως την λιγότερη συμπαθητική.

«Από την αρχή φάνηκε πολύ διαφορετικός από τους προκατόχους του: ήταν ένας γάλλος πρόεδρος αίφνης γοητευμένος από την Αμερική, ο οποίος αγαπούσε τα φανταχτερά στολίδια και τα χρήματα και ήταν υπέρ της χαλάρωσης των ρυθμίσεων και του καπιταλισμού», λέει.

«Η σχέση του υπό τα βλέμματα των παπαράτσι με το πρώην τοπ μόντελ Κάρλα Μπρούνι, ύστερα από ένα πικρό διαζύγιο από την δεύτερη σύζυγό του, ενίσχυσε το προφίλ του διεθνώς. Όμως αυτό που οι ομόλογοί του ενδεχομένως θα θυμούνται περισσότερο από τον Σαρκοζί είναι ο χαρακτήρας του: γρήγορος αλλά τραχύς, δυναμικός αλλά απρόβλεπτος και, κυρίως, αψύς».