Η εθνική αξιοπρέπεια υπό «επιτροπεία»…

Συντάκτης: Γιάννης Αδαμόπουλος

Από τα ένδοξα χρόνια του επαναστατικού και μετεπαναστατικού παρελθόντος της Ελλάδας, που σήμανε την ανεξαρτητοποίησή της από την Οθωμανική αυτοκρατορία, κύλησε σίγουρα πολύς χρόνος. Ωστόσο, δεν ήταν – και δεν θα είναι ποτέ φυσικά – αρκετός ώστε να διαγράψει την ιστορία και τις κατακτήσεις μας ως λαού. Σήμερα, χρόνια μετά, οι παλινωδίες των πολιτικών που συστηματικά ακολουθήθηκαν μας εγκλώβισαν εν μέσω δημοσιονομικών αδιεξόδων τα οποία επιζητούν επιτακτικά λύσεις. Υπό τις συνθήκες αυτές, η συνειδητή προ ετών επιλογή μας να αποτελέσουμε ενεργό μέρος του ευρωπαϊκού οικοδομήματος μας παρείχε – τουλάχιστον αρχικά – την ελπίδα πως δεν θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας την πρωτοφανή δυσμενή συγκυρία, αλλά θα τύχουμε της αλληλεγγύης και της συνδρομής των Ευρωπαίων εταίρων μας.

Πράγματι, δεν διαψευστήκαμε, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο. Άλλο φυσικά είναι το ζήτημα αν η στήριξή μας εξέφραζε την αληθή βούληση των δανειστών μας ή αν κινητροδοτήθηκε από την αναγκαιότητα αποφυγής της πλήρους κατάρρευσης της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης και, κατά συνέπεια, και των οικονομιών των επιμέρους κρατών μελών… Τα ανταλλάγματα που δόθηκαν γι’ αυτή τη στήριξη υπήρξαν πολλά και ποικίλα, με αποτέλεσμα μια σύμβαση αμιγώς δανειακή να τείνει πλέον να μετασχηματιστεί σε όχημα πλήρους εξανδραποδισμού ενός ολόκληρου κράτους. Δεν είναι διόλου υπερβολικό να σημειώσει κανείς πως στο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται κατά το τελευταίο διάστημα ο ρόλος των εξωθεσμικών παραγόντων που στερούνται δημοκρατικής νομιμοποίησης είναι πλέον κυρίαρχος.

Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει με την ανοχή της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, κατά τρόπο που καταλήγει να ισοδυναμεί με μια συνταγματικά ανεπίτρεπτη εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και εξουσιών. Οι υιοθετούμενες πολιτικές υπαγορεύονται και επιβάλλονται εντέλει υπό τη θέση εκβιαστικών διλημμάτων περί διακοπής της δανειοδότησης. Είναι όμως η κατάσταση αυτή αρκετή για να «εξευμενίσει» τους δανειστές μας, να τους καθησυχάσει για την πορεία των δημοσιονομικών μας και να τους διασφαλίσει την καταβολή των ποσών των δανείων που μας χορήγησαν; Όπως διαπιστώνουμε τελευταία, προφανώς όχι.

Κινούμενοι από μία διάθεση πλεονεξίας, καταλήγουν στην αμετροεπή διατύπωση αδιανόητων και άκρως προσβλητικών προτάσεων, οι οποίες καταστρατηγούν κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας και παράλληλα απαξιώνουν πλήρως την ιδιότητα της χώρας μας ως ισότιμου μέλους της ευρωπαϊκής οικογένειας. Αδυνατούν φαίνεται ορισμένοι να αντιληφθούν πως ακόμα και η απλή πρόταση και η συνεπαγόμενη αυτήν διεξαγόμενη συζήτηση αναφορικά με την εγκατάσταση Ευρωπαίου «επιτρόπου» στη χώρα μας, αρμόδιου για τον έλεγχο και την καθοδήγηση της πορείας των δημοσιονομικών μας, ισοδυναμεί με βάναυση προσβολή της εθνικής μας κυριαρχίας και αξιοπρέπειας, εκφεύγοντας μάλιστα κάθε ορίου λογικής.

Εκτός φυσικά και αν όχι μόνο το αντιλαμβάνονται, αλλά το επιζητούν κιόλας, επιδιώκοντας να εγκαθιδρύσουν de facto μία νέα μορφή κατοχής, επιβεβαιώνοντας έτσι την πλήρη κυριαρχία του χρήματος στη σύγχρονη εποχή. Αλήθεια, πως αλλιώς μπορεί να αντιμετωπίζεται η αμφισβήτηση των αυτονόητων και η θέση ζητημάτων αδιαπραγμάτευτων για μια δημοκρατικά δομημένη κοινωνία; Το πιο θλιβερό όμως έγκειται στο ότι οι πολιτικοί ταγοί του τόπου γίνονται δέκτες τέτοιων προτάσεων, δίχως να τις αποκρούουν και να τις επιστρέφουν στους εμπνευστές τους ως απαράδεκτες, εκφράζοντας την πλήρη αποστροφή τους στα σενάρια που απεργάζονται όλοι εκείνοι που επιδιώκουν την υποταγή της εθνικής ανεξαρτησίας των κρατών στις υποταγές του χρήματος.

Ποιος αλήθεια μας δίνει ιστορικά το δικαίωμα να συναινούμε στην εκχώρηση εξουσιών και κυριαρχικών μας δικαιωμάτων; Ποιος είναι έτοιμος να τεθεί αντιμέτωπος με τις συνέπειες συνταγματικών εκτροπών, οι οποίες θα στιγματίσουν την ποιότητα του πολιτεύματός μας και την ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής βούλησης;

* Ο κ. Γιάννης Αδαμόπουλος είναι Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.