Στις αρχές Νοεμβρίου 2011, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, βάζοντας το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό, ανέλαβε το βαρύ φορτίο να συναινέσει σε κυβέρνηση συνεργασίας τριών κομμάτων και κοινής αποδοχής Πρωθυπουργό.
Να μη θυμίσω τι οδήγησε σε αυτή την εξέλιξη.
Η επιλογή ήταν βασισμένη σε μια συμφωνία που προέβλεπε βασικά (α) την απομάκρυνση Παπανδρέου (β) την εκταμίευση της έκτης δόσης της πρώτης Δανειακής Σύμβασης (γ) την διαπραγμάτευση του προγράμματος Ανταλλαγής Ομολόγων και της Νέας Δανειακής Σύμβασης (δ) την εφαρμογή αυτών των αποφάσεων, δια της κυρώσεώς τους από την Βουλή και (ε) εκλογές, αμέσως μόλις τα ανωτέρω ολοκληρωθούν.
Βασική παράμετρος όλων αυτών και γενική παραδοχή στο πολιτικό σύστημα αλλά και στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, ήταν και, φαντάζομαι είναι ακόμη, ότι οι διαδικασίες αυτές δεν θα επέσυραν νέα, επώδυνα δημοσιονομικά μέτρα εις βάρος των πολιτών.
Θυμίζω εδώ ότι ο Υπουργός επί των Οικονομικών, ο κος Βενιζέλος, επανειλημμένα τόνιζε σε κάθε του ομιλία στη Βουλή αλλά και σε τηλεοπτικές του δηλώσεις, ότι δεν επρόκειτο να ζητήσει ή να επιβάλλει νέα μέτρα.
Υποστήριζε με θέρμη ότι τα μεν μέτρα για το 2011 είχαν ήδη ληφθεί και αναμένονταν η απόδοση εκ της εφαρμογής τους, το δε 2012 δεν θα είχε νέα μέτρα, διότι αυτά είχαν νομοθετηθεί με το περιβόητο Πολυνομοσχέδιο του Οκτωβρίου 2011, που ήταν περίπου προϋπόθεση για την εκταμίευση της έκτης δόσης και την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 26-27ης Οκτωβρίου 2011 των Βρυξελλών.
Τρεις μήνες μετά, εν όψει της οριστικοποίησης της συμφωνίας για το Πρόγραμμα Ανταλλαγής Ομολόγων και της Νέας Δανειακής Σύμβασης, ακούμε για Επιτροπείες, κατάργηση του 13-14ου μισθού στον Ιδιωτικό Τομέα, κατάργηση του κατώτατου μισθού της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
Προσωπικά τα θέματα αυτά τα θεωρώ όλα διαπραγματευτικό ελιγμό. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί αυτά συνιστούν μέγιστο θέμα διαπραγμάτευσης επί του οποίου εξαντλείται πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο και προκαλείται δικαιολογημένη αναστάτωση στους πολίτες.
Είναι δεδομένο ότι σε Ευρωπαϊκό επίπεδο η ιδέα της Επιτροπείας είναι μια ιδέα που φαίνεται να τη συζητούν όλοι με όλους, πλην όμως είναι μια ιδέα θνησιγενής όχι γιατί σώνει και ντε, η μικρή Ελλάς θα εναντιωθεί (που μπορεί κάλλιστα να το κάνει) αλλά γιατί εισάγει στο επίπεδο των κοινοτικών θεσμών μια διαδικασία αμφίβολης νομιμότητας, δημοκρατικότητας και λειτουργικότητας, που θα αποτελέσει μπούσουλα και για άλλες υπερχρεωμένες χώρες της Ένωσης του μεγέθους ίσως της Ισπανίας ή της Ιταλίας. Πολύ δύσκολα θα μπορούσε να «περπατήσει» ένας τέτοιος θεσμός.
Αλλά και η κατάργηση τόσο του 13-14ου μισθού στον Ιδιωτικό Τομέα, όσο και του κατώτατου μισθού της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας πάλι είναι «μη θέμα». Διότι το δημοσιονομικό όφελος είναι μικρό, η απορρύθμιση όμως τεράστια και η κοινωνικός αντίκτυπος ισχυρός, σε σημείο που να βραχυκυκλώνεται η όποια τυχόν οικονομική επιτυχία αυτού του μέτρου.
Το σημαντικό είναι ότι μαζί με αυτά τα «μη θέματα» ανέκυψαν και άλλα, εξόχως σημαντικότερα κατά τη γνώμη μου και πολύ πιο «ύπουλα».
Σε λίγες μέρες η Ελληνική Βουλή θα κληθεί να αποφασίσει
(α) Για νέα μέτρα στο πλαίσιο του Μίνι Μνημονίου που θα συνοδεύει τη συμφωνία με τους Ιδιώτες Πιστωτές στο πλαίσιο του PSI+ και που αποτελούν προϋπόθεση της Νέας Δανειακής Σύμβασης.
(β) Για νέα μέτρα που θα συνοδεύουν το Νέο Μνημόνιο της Νέας Δανειακής Σύμβασης ύψους περίπου 12 δις.
(γ) Για νέα μέτρα που αφορούν την κάλυψη της μαύρης τρύπας του προϋπολογισμού του έτους 2011 και τις πιθανές αστοχίες των προϋπολογισμών 2012 – 2015 ύψους περίπου 5 δις.
(δ) Νέα μέτρα στη βάση των προτάσεων της Τρόϊκα αναφορικά με την αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος.
Πολλά, δηλαδή, νέα μέτρα.
Και η γενική παραδοχή είναι ότι οι διαδικασίες αυτές θα επισύρουν νέα, επώδυνα δημοσιονομικά μέτρα εις βάρος των πολιτών.
Ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πρέπει να προσέξει την παγίδα.
Κάνοντας ασφαλή κριτική από το σπίτι μου, τολμώ να πω ότι οι βασικές γραμμές συμφωνίας των πολιτικών αρχηγών τον Νοέμβριο του 2011 έχουν μάλλον ήδη καταστρατηγηθεί. Έχει λοιπόν όλη την ευχέρεια να επισημάνει τη δυσαρμονία αυτή, να την καταδείξει και να υιοθετήσει σκληρή διαπραγματευτική γραμμή και έναντι του εσωτερικού μετώπου, που για δικούς του λόγους τον πιέζει να νερώσει το κρασί του, και έναντι του εξωτερικού μετώπου, που θεωρεί ίσως ότι έχει μια μοναδική ευκαιρία να δέσει όλους τους μείζονες πολιτικούς σχηματισμούς και παράγοντες της ελληνικής πολιτικής ζωής στο άρμα της λιτότητας και της εξαθλίωσης για πολλά -πολλά χρόνια, χωρίς δικαίωμα εναντίωσης.
Άλλως, κινδυνεύει να εγκλωβιστεί και αυτός σε διαπραγματευτική θεματολογία που είναι κατά βάση έωλη, ενώ περνούν από δέκα μεριές βαριά, δυσβάστακτα μέτρα και πολιτικές, που θα γονατίσουν την ήδη ημιθανή οικονομία μας και θα εξαθλιώσουν τον ήδη ταλαιπωρημένο λαό μας, στο όνομα της αποφυγής της χρεοκοπίας.
Μπορεί επικοινωνιακά οι πολιτικοί αρχηγοί των άλλων κομμάτων να επιχαίρουν για την εθνική γραμμή, που τάχαμου διέσωσε τους μισθούς και απέκρουσε τις Επιτροπείες, είναι όμως βέβαιο ότι κανείς τους δεν θα έχει δώσει τον καλό αγώνα να εξασφαλίσει στους Έλληνες μέλλον και προοπτικές στη χώρα τους. Και αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, όταν θα κατακάτσει ο κουρνιαχτός των συγχαρητηρίων θα την δούμε κατάματα.
Αντί Επιλόγου
Η Ευρώπη διολισθαίνει αργά και σταθερά σε ατραπούς λιτότητας, σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και ελαστικοποίησης των δημοκρατικών της θεσμών και εργαλείων. Κράτη ισχυρά, χωρίς ενδοιασμό πλέον, ζητούν τον οικονομικό, δημοσιονομικό και γιατί όχι, ίσως λίγο αργότερα και τον πολιτικό έλεγχο, επί των αδυνάτων, ενώ υφεσιακές πολιτικές που εξοντώνουν τις όποιες αμυδρές αναπτυξιακές προοπτικές των κρατών μελών, φαίνεται να αποτελούν το κύριο μενού των αποφάσεων και συνόδων της.
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις πρόσφατες διπλωματικές κινήσεις του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σε επιλεγμένους προορισμούς.
Πρώτα Ισραήλ, χώρα γειτονική, μη μουσουλμανική, στρατιωτικά ισχυρή, με εφαπτόμενα συμφέροντα τη δεδομένη χρονική στιγμή με μας, ενεργειακά ανήσυχη, στενός σύμμαχος των ΗΠΑ.
Μετά Ρωσία, χώρα με ιστορικούς δεσμούς με τη δική μας, ομόδοξη, ενεργειακός γίγαντας, στρατιωτική υπερδύναμη, μείζον προμηθευτής της Ευρώπης σε υδρογονάνθρακες, επιζητεί αιώνες έξοδο και πρόσβαση στις θερμές θάλασσες παρακάμπτοντας την επιτήδειο ουδέτερο, Τουρκία και, εί δυνατό, ακύρωση, είτε νομικά, είτε εν τοις πράγμασι, της συνθήκης των Στενών που την περιορίζει χωρικά και οικονομικά. Πρόσφατα, τα βρήκε και με τις ΗΠΑ για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην Αρκτική. Σύντομα ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα ανακαταλάβει τον Προεδρικό θώκο.
Υπάρχουν δύο ακόμα προορισμοί:
Κίνα, χώρα με τεράστια συναλλαγματικά αποθέματα, εμπορικός τιτάνας, τεράστια αγορά, μείζον εισαγωγέας πρώτων υλών (ελληνική ναυτιλία), ανερχόμενη στρατιωτική υπερδύναμη, με διάθεση να «αλώσει» εμπορικά και βιομηχανικά τον ανταγωνιστή της που λέγεται Ε.Ε., αναζητώντας εμπορικές βάσεις συναρμολόγησης, συσκευασίας και προώθησης των βιομηχανικών, φθηνών προϊόντων της στην εσωτερική ευρωπαϊκή αγορά, αλλά made in E.U.
Η.Π.Α.. Χώρα – σύμμαχος του ΝΑΤΟ και όχι μόνο, που οι συγκυρίες την έχουν φέρει, ίσως κοντύτερα από ότι κάθε άλλη φορά στο πρόσφατο παρελθόν, στην Ελλάδα. Σίγουρα η οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και νομισματική / συναλλαγματική χειραφέτηση της Ευρώπης από τον έλεγχο της, δεν είναι και η καλύτερη κατάσταση για αυτή. Σε μερικούς μήνες θα έχει Προεδρικές Εκλογές στις ΗΠΑ.
Υπό προϋποθέσεις και σωστή προετοιμασία, η Ελλάδα θα μπορούσε σε συνεργασία με τους ανωτέρω διεθνείς «παίκτες»
(α) να μετριάσει οικονομικά τις συνέπειες της όποιας χρεοκοπίας, αν κάτι δεν πάει καλά στις διαπραγματεύσεις για το PSI+ και τη Νέα Δανειακή Σύμβαση,
(β) να εξοπλιστεί σχετικά φθηνά, σαν αστακός,
(γ) να κηρύξει ΑΟΖ και να ενώσει ενεργειακά τα δικά της πεδία, με αυτά της Κύπρου – Ισραήλ,
(δ) να εξορρύξει τους υδρογονάνθρακες της, αποτελώντας εναλλακτική πηγή τροφοδότησης της Ε.Ε.
(ε) να συμβάλλει δυναμικά στη συνεργασία ΗΠΑ – Ρωσίας
(στ) να καταστεί εμπορικός συνεταίρος της Κίνας στον εμπορικό πόλεμο της, με την Ε.Ε
(ζ) να μετάσχει εμμέσως δια της Ομογένειας στις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ και
(η) ίσως, με την κατάλληλη πολιτική, να λύσει το πρόβλημα του Αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια.
Ξέρω τι θα σκεφτείτε…
Πρόκληση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου