Ομόσπονδο κρατίδιο της Ευρώπης ή κυρίαρχο εθνικό κράτος;

Μια νέα παρέμβαση που θα προκαλέσει και αυτή σάλο  έκανε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος μιλώντας στο γαλλικό ραδιοφωνικό σταθμό Europe 1: «Είναι μεγάλο πρόβλημα για πολλούς συμπολίτες μου, ίσως για την πλειονότητα, κατανοώ την  άποψή τους. Εγώ όμως είμαι υπέρ του να χάνει κάνεις την κυριαρχία του. Πάντα ήμουν» .

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης πρόσθεσε επίσης πως  «πάντα έλεγα ότι είμαι Ευρωπαίος και μάλιστα υπέρ του φεντεραλισμού. Ναι, μπορούμε να το δούμε με εθνικά κριτήρια. Αν ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν ήταν Έλληνας, θα ήταν διαφορετική η κατάσταση; Εγώ θα έλεγα όχι. Αν έκανε βέβαια καλά τη δουλειά του…».

Αφιερώνεται σε όσους έχουν ακόμη αμφιβολίες για το τι έγινε, τι έφταιξε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Ο κύριος Αντιπρόεδρος με την άγνοια κινδύνου που τον διακρίνει, έδωσε με σαφήνεια το ιδεολογικό υπόβαθρο της μετατροπής ενός κυρίαρχου κράτους σε Νομαρχία, Επαρχία, όπως θέλετε πείτε το.

Με άλλα λόγια ο κ. Πάγκαλος θέτει αυτήν την στιγμή τον ευρω-φεντεραλισμό, την ομοσπονδοποίηση δηλαδή της Ευρώπης.  Αυτή η άποψη είχε βρει πολλούς υποστηρικτές σε όλη την Ευρώπη, την εποχή της γέννησης του ευρώ, όμως. Πλέον θεωρείται όχι μόνο ξεπερασμένη, αλλά και επικίνδυνη, ιδίως για τα μικρά κράτη, αυτά τα οποία έχουν ελάχιστη οικονομική και γεωπολιτική δύναμη.

Είναι όμως, αν τη δούμε με ψυχραιμία, άκρως  διαφωτιστική η δήλωση του κυρίου Αντιπροέδρου, καθώς εδώ και ημέρες ξεδιπλώνεται από το ΠΑΣΟΚ η άποψη ότι έσωσαν την Ελλάδα ψηφίζοντας το Μνημόνιο Ι και τις αναθεωρήσεις του, συνέχεια του οποίου είναι η προ ημερών συμφωνία για τη δανειακή συμφωνία και το PSI.

Είναι πολλά τα στοιχεία που έχουν ήδη αποκαλυφθεί και υποδεικνύουν ότι το ΠΑΣΟΚ έκανε την επιλογή του ΔΝΤ  και της διεθνούς οικονομικής Επιτροπείας πριν καν έλθει στην εξουσία. Ήταν δηλαδή στρατηγική «ιδεολογική» επιλογή ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας κι όχι κάτι αναπόφευκτο λόγω της οικονομικής κρίσης, των ελληνικών ελλειμμάτων, του μεγάλου χρέους και των δομικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας.

Δεν ήταν κωλυσιεργία, η μη λήψη μέτρων το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η «λύση» ήταν έτοιμη καθώς και οι  βαρύτατες συνέπειες της. Οι «σύμμαχοι» υπερθεμάτιζαν, οι ντόπιοι και ξένοι αναλυτές διερρήγνυαν τα ιμάτια τους…

Επίσης, δικαιώνονται όσοι επέλεξαν τη λύση της μεταβατικής Κυβέρνησης Παπαδήμου αλλά και την ψήφιση του Μνημονίου ΙΙ. Δεν υπήρχε τον προηγούμενο Νοέμβριο και δεν υπάρχει τώρα και στο άμεσο μέλλον άλλη  επιλογή. Ή θα είμαστε για δεκαετίες κράτος-δορυφόρος της ΕΕ, ή θα εργαστούμε για να βγούμε από την οικονομική κατοχή. Θα υποστούμε σαφώς όλοι τις συνέπειες μιας διετούς καταστροφικής πολιτικής,  όπου στο τιμόνι της χώρας βρέθηκαν διεθνιστές και φεντεραλιστές. Το ζήτημα εδώ είναι τα βάρη να κατανεμηθούν αναλογικά και όχι οριζόντια.

Το πραγματικό διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών, αναλύεται στην ουσία σε δύο απλά ερωτήματα:

Επιθυμούμε να είμαστε εντός της ΕΕ και της ζώνης του ευρώ; Αν δεν το επιθυμούμε, μπορούμε να κανονίσουμε μία εκδρομή στο Κούγκι και να κάνουμε και διαγωνισμό για την καλύτερη φωτογραφία της καταστροφής…

Αν όμως –όπως λένε οι περισσότερες δημοσκοπήσεις- επιθυμούμε να μείνουμε μέσα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια το βασικό ερώτημα είναι πως:

Ως μια θλιβερή επαρχία, που θα ζητιανεύει δανεικά και «ελάφρυνση» χρέους κάθε τρεις και λίγο, ή ως ένα ανεξάρτητο εθνικό κράτος που θα συμμετέχει ισότιμα σε όλους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς;

Δεν θα είναι μία αναμέτρηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.

Η πραγματική αναμέτρηση είναι  φεντεραλιστές ενάντια στο κυρίαρχο εθνικό κράτος.

Και τα υπόλοιπα σχήματα της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, που φιλοδοξούν να γίνουν διάδοχα σχήματα του ΠΑΣΟΚ  οφείλουν να τοποθετηθούν προεκλογικά πάνω σε αυτό το κεντρικό ζήτημα.

Οι οπαδοί της ομοσπονδοποίησης της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης της Ευρώπης αγνοούν επιδεικτικά τους ιστορικούς, στρατηγικούς, γεωπολιτικούς και  πολιτιστικούς  λόγους που καθιστούν αδύνατη στη δεδομένη συγκυρία τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού «υπερκράτους», χωρίς αυτό να σημαίνει ουσιαστικά μια «Ευρωπαϊκή Γερμανία».

Ο δρόμος προς την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας δεν είναι εύκολος, ούτε στρωμένος με ροδοπέταλα. Οι διεθνείς οικονομικοί τοποτηρητές  δεν θα φύγουν «μέσα σε ένα βράδυ». Είναι όμως η μόνη στρατηγική επιλογή που θα καταστήσει ξανά κυρίαρχο το ελληνικό κράτος.